Panel I: NATURE-ARCHITECTURE-CULTURE WITH POCOVID SYNDROME
The conclusions of the 1st edition of the International Nature-Architecture-Culture Conference include:
The notions such as more, higher, more expensive, extreme, provocative can not be the criteria for progress in architecture. Some contemporary reinterpretations of archaic synonyms of ideal architecture like moderation, balance, and appropriateness may constitue an alternative for them. The radical attitude of the architectural creativity motivated in this way is to stop the greedy development of the natural and cultural environment. The irreversible effects of the building impetus must be balanced by deliberate failure to build.
The postulates expressed in the statement – from 2019 – are read currently with the experience of covid-19 pandemic. Undoubtedly, the postcovid syndrome verifies the human-environment-human relationship. Already today, it stimulates paradoxical phenomena in the field of architecture and urban planning on a global scale:
- our apartments have become multifunctional environments: educational activity, professional work, artistic creations, cultural experiences, recreation and rest,
- Currently pandemic vacancies are: modern office buildings, university campuses, schools, shopping malls, concert halls, museums, sports facilities, airports, religious complexes,
- the return to full functionality of public spaces and architectural objects embedded in them is conditioned by ensuring standards that protect against the uncontrolled spread of infections …
Will pocovid syndrome irreversibly change the criteria of shaping the built environment?
Will the ongoing revaluation permanently modify the living conditions in architecture? Perhaps, after overcoming the pandemic threats, we will restore the “normal” state from before 2020 – thus we will miss the chance to “heal” the human-environment-human relationship?
The timeliness of these questions prompted the organizers of the 2nd edition of the Nature-Architecture-Culture Conference to make it a forum for specifying answers to them.
Panel II: DIGITAL HERITAGE
The use of digital techniques and tools in the conservation of historical buildings and the examination of urban layouts has become a common practice. The scope and technological skills in this research are developing very fast, opening promising new perspectives in the field of heritage conservation.
Diagnostic techniques and tools used in the conservation process are constantly being improved, and digitization methods and the spatial representation of facilities are becoming a standard form of documentation. Digital data obtained in this way can be implemented to BIM or H-BIM technology but also to educational activities and popularization.
Within the conference we would like to present and trigger discussion on the following issues:
- Results and conclusions of current digital examination in the conservation process
- Heritage digitization and different forms of using this in practice – from documentation to education and tourism
- New approaches in conservation theory using digital tools
We will try to ask if digital heritage representation is becoming a new form of facilities preservation while the objects themselves are transformed or destroyed.
Therefore, we will try to look at the phenomenon of digitization of heritage as a process which, like many contemporary civilization phenomena, on the one hand is perceived in terms of a spectacular success, and on the other hand can be disturbing and a cause for reflection.
Panel I: NATURA-ARCHITEKTURA-KULTURA Z SYNDROMEM POCOVIDOWYM
W konkluzjach I edycji Międzynarodowej Konferencji Natura-Architektura-Kultura zapisano:
Kryteriami postępu w architekturze nie mogą być pojęcia: więcej, wyżej, drożej, ekstremalnie, prowokacyjnie. Alternatywą dla nich mogą być współczesne reinterpretacje archaicznych synonimów idealnej architektury, takich jak: umiar, równowaga, stosowność. Radykalną postawą tak motywowanej twórczości architektonicznej jest powstrzymywanie zachłannego zabudowywania środowiska naturalnego i środowiska kulturowego. Nieodwracalne skutki impetu b u d o w a n i a musimy równoważyć świadomym n i e b u d o w a n i e m.
Wyrażone w konstatacji – z roku 2019 – postulaty odczytujemy dzisiaj „doświadczeni” pandemią covid-19. Niewątpliwie syndrom pocovidowy weryfikuje relacje człowiek-środowisko-człowiek. Już dzisiaj stymuluje on w skali globalnej paradoksalne zjawiska w obszarze architektury i urbanistyki:
- nasze mieszkania stały się jednocześnie wielofunkcyjnymi środowiskami: aktywności edukacyjnej, pracy zawodowej, kreacji artystycznych, doświadczeń kulturowych, rekreacji i odpoczynku,
- pandemicznymi „pustostanami” są dzisiaj: nowoczesne budynki biurowe, kampusy uczelni, szkoły, galerie handlowe, sale koncertowe, muzea, obiekty sportowe, lotniska, zespoły sakralne,
- powrót do pełnej funkcjonalności przestrzeni publicznych i wpisanych w nie obiektów architektonicznych warunkuje zapewnienie w nich standardów chroniących przed niekontrolowanym rozprzestrzenianiem się zakażeń…
Czy syndrom pocovidowy nieodwracalnie zmieni kryteria kształtowania środowiska zbudowanego?
Czy dokonujące się przewartościowania trwale zmodyfikują warunki życia w architekturze?
A być może po pokonaniu pandemicznych zagrożeń przywrócimy „normalny” stan sprzed 2020 roku – tym samym zaprzepaścimy szansę „uzdrowienia” relacji człowiek-środowisko-człowiek ?
Aktualność tych pytań skłoniła organizatorów II edycji Konferencji Natura-Architektura-Kultura by stała się ona forum precyzowania na nie odpowiedzi.
Panel II: CYFROWE DZIEDZICTWO
Badania architektoniczne i konserwatorskie obiektów i zespołów zabytkowych z wykorzystaniem technik i narzędzi cyfrowych oraz digitalizacja obiektów dziedzictwa kulturowego stają się obecnie praktyką powszechną. Zakres i możliwości działań w tym zakresie stale się rozszerzają, błyskawicznie otwierając nowe perspektywy ochrony dziedzictwa przeszłości.
Doskonalą się zarówno techniki i narzędzia diagnostyki obiektów w procesie konserwatorskim, jak i techniki digitalizacji, które stają się standardową formą dokumentacji i reprezentacji przestrzennej obiektów wykorzystywaną w technologiach BIM i H-BIM, a także w działaniach edukacyjnych i popularyzatorskich.
Podczas sesji chcemy poruszyć następujący zakres problemowy:
Przedstawienie wyników aktualnych architektonicznych i konserwatorskich badań diagnostycznych z wykorzystaniem technik i narzędzie cyfrowych
Prezentacja różnorodnych działań z zakresu digitalizacji dziedzictwa oraz form ich praktycznego wykorzystania, między innymi w edukacji, popularyzacji i turystyce
Omówienie nowych podejść konserwatorskich związanych z zastosowaniem technik cyfrowych w zakresie badań i ochrony dziedzictwa kulturowego
Poszukamy także odpowiedzi na pytanie czy cyfrowy zapis obiektów dziedzictwa historycznego staje się nową formą ich ochrony, podczas gdy materialne dobra kultury ulegają przekształceniom lub destrukcji? Będziemy zatem starali się spojrzeć na zjawisko digitalizacji dziedzictwa jako na proces, który jak wiele współczesnych zjawisk cywilizacyjnych, z jednej strony postrzegany jest w kategoriach spektakularnego sukcesu, z drugiej zaś może niepokoić i zmusza do refleksji.